ԷԴՈՒԱՐԴ ԻՍԱԲԵԿՅԱՆ, 1974

Ապրել եմ այդ տարիներին, ծանթ չեմ եղել Էդուարդ Իսաբեկյանի հետ, բայց ծանոթ եմ եղել նրա գործերին, որոնք հարզատ էին մեզ, մեզ հայերիս․․․ Կարոտել եմ այդ տարիների Հայաստանը, Երևանը, մարդկանց, հարաբերությունները, որտեղ կար սեր, ջերմություն, հարգանք միմիանց նկատմամբ։ Կարատոլ եմ այն պահերին, երբ երևանյանփողոցներով անցնում էին մեր մեծերը, մենք, խոնարհվելով էինք բարևում նրանց ու նրանք իրենց շնորհակալությունն էին հայտնում գլխի գեղեցիկ շարժումով ու մտերմիկ ժպիտով։ Կարոտել եմ երևանյան փոզոցները ,4,5 հարկանի վարդագույն տուֆից կառուցված շենքերը, կարոտել եմ, կարոտել եմ, ոչինչ չի մնացել ԱՅՆ, ԱՅՆ ԵՐևԱՆԻՑ, ՈՉ ԷԼ ՄԱՐԴԿԱՆՑԻՑ․․․