Արդարադատության նախարար Գրիգոր Մինասյանը հայտարարել է հրաժարականի մասին՝ ասելով, որ խորհրդարանական կառավարման մոդելում չի կարող արդյունավետ լինել նախարարի աշխատանքը, եթե կառուցողական չէ հարաբերությունը գեթ մեկ պատգամավորի հետ, իսկ նրա հրաժարականի պահանջով ստորագրահավաքին միացել է ՔՊ 27 պատգամավոր: Շատերն են, թերևս, հիշում այս իրադրության նախապատմությունը: Գրիգոր Մինասյանը շաբաթներ առաջ փոխնախարար նշանակեց Սիրվարդ Գևորգյանին:
Անմիջապես շրջանառության մեջ հայտնվեց համացանցում նրա լուսանկարը՝ Ռոբերտ Քոչարյանի կենսագրական գրքով, Ռոբերտ Քոչարյանի դստեր հետ: Սա դարձավ աղմուկի պատճառ, որի մեջ նաև բարձր հիշատակության արժանացավ և այն հայտնի փաստը, որ ավելի քան երկու տարի պաշտոնավարող Գրիգոր Մինասյանն էլ Սերժ Սարգսյանի փեսա Միքայել Մինասյանի եղբայրն է: Հետո մամուլում հայտնվեց տեղեկություն, որ խորհրդարանի ՔՊ մեծամասնության պատգամավորները սկսել են ստտորագրահավաք՝ Մինասյանի պաշտոնանկության թեմայով:
Առժամանակ պատկերը հանդարտվեց, բայց ահա, երբ Նիկոլ Փաշինյանը Նյու Յորքում էր՝ ՄԱԿ ԳԱ մասնակցելու նպատակով, Հայաստանում հայտնի դարձավ նշանակված փոխնախարար Սիրվարդ Գևորգյանի հրաժարականի մասին: Այդ մասին հայտնում էր նաև Գրիգոր Մինասյանը՝ ասելով, որ քաղաքական խարդավանքները հաղթեցին պրոֆեսիոնալիզմին: Մինասյանին արձագանքեց ՔՊ պատգամավոր, պաշտպանության հարցերի հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը:
Ակնառու էր, որ հազիվ թե Գրիգոր Մինասյանը պահպանի պաշտոնը: Ավելին, դեռ այն ժամանակ, երբ նա հայտարարեց, որ հաղթեցին քաղաքական խարդավանքները, տրամաբանությունը հուշում էր, որ պետք է լինի նաև իր հրաժարականը: Բայց Մինասյանը հրաժարականի մասին հայտարարում է մի քանի օր անց միայն: Դա նշանակում է, որ, այդուամենայնիվ, եղել է ներիշխանական պայքար, քննարկումներ: Ի դեպ, շատ ուշագրավ է այն, որ Գրիգոր Մինասյանը հրաժարականի մասին հայտարարում է ի վերջո նախօրեին մամուլում տեղ գտած մի «արտահոսքից» հետո, որ իրավապահների ձեռքում է հայտնվել նրա եղբոր՝ Միքայել Մինասյանի 2009-14 թվականներին իշխանության մեջ եղած գործունեության վերաբերյալ համակարգչային տվյալների բազան:
Սա դեր ունեցե՞լ է Մինասյանի հրաժարականի որոշման հարցում, թե՞ եղել է պարզապես զուգադիպություն: Միարժեք ասելը բարդ է, սակայն կասկածից վեր է մի բան՝ տեղի ունեցողը հազիվ թե լինի պարզապես ներիշխանական դիմակայության դրվագ: Ըստ ամենայնի՝ խոսքն առավել խորքային քաղաքական իրողությունների դրսևորման մի դրվագի մասին է: Հետևաբար, առանցքային է հարցը, թե այդ ամենում ինչպիսին է Նիկոլ Փաշինյանի դերն ու դիրքը, նա վերահսկե՞լ է նկարագրված պրոցեսները, թե՞ դրանք կարող էին ծավալվել նրա վերահսկողությունից դուրս: Ի դեպ, հատկանշական է, որ կուլմինացիան փաստորեն սկսեց հասունանալ նրա՝ Նյու Յորքում գտնվելու ընթացքում:
Դա, իհարկե, չի նշանակում, որ Փաշինյանը չէր կարող կառավարել այդ գործընթացները հեռվից: Մյուս կողմից, եթե կառավարողը նա չէր, ապա հարց է առաջանում, թե ո՞վ էր: Կա՞ Հայաստանի կառավարման ներկայիս համակարգում ավելի ուժեղ մեկը, որը կարող է փաստի առաջ դնել Փաշինյանին և, ըստ էության, ստիպել նրան ընդունել այդ փաստը: Մի բան աներկբա է՝ թերևս լուրջ չի լինի մտածել, որ խորհրդարանում կա պատգամավոր, որը կարող էր առանց Փաշինյանի՝ նախաձեռնել գործընթաց արդարադատության նախարարի դեմ, ինչպես որ նախարարը հազիվ թե առանց Փաշինյանի կատարեր «աղմկոտ» նշանակում:
Միաժամանակ, կասկածից վեր է՝ եթե վերահսկողը վարչապետ Փաշինյանը չէր, ապա կնշանակի, որ կա Հայաստանի կառավարման համակարգի հանդեպ նրանից ավելի մեծ ազդեցություն ունեցող սուբյեկտ: Ո՞րն է այդ սուբյեկտը, այն Հայաստանի ներսո՞ւմ է, թե՞ Հայաստանից դուրս: Իսկ եթե ամեն ինչ եղել է Փաշինյանի վերահսկողության ներքո, ապա հարց կառաջանա, թե որն է դրա նպատակը: Թիմի «վերադասավորում» և թարմացո՞ւմ, իսկ գուցե նաև այսպես ասած արտաթիմային միջավայրի: Այն, որ Նիկոլ Փաշինյանը ձեռնամուխ էր լինելու ներթիմային վերադասավորումների, ինքս արտահայտվել եմ դեռևս նախորդ տարի՝ նկատելով, որ ներկայիս թիմով Փաշինյանը չի կարող իշխանություն պահել ևս մեկ անգամ, լինի հերթական, թե արտահերթ տարբերակով: Միևնույն ժամանակ, նա, իհարկե, ունի այդ հարցում ճկունության խնդիր, որովհետև հասարակական-քաղաքական դաշտում շատ մեծ է բևեռացվածության աստիճանը: Դրա նվազեցումն է, որ Փաշինյանին կարող է թույլ տալ ավելի շարժունակ լինել այսպես ասած թիմային վերադասավորումների հարցում: